In ons dagelijkse denkbeeldige leven hangt de snelheid waarmee we iets leren af van ons talent en van onze inspanning. Denk bijvoorbeeld maar eens aan het leren van een sport als tennis. Balgevoel helpt en flink en vaak trainen ook. Het helpt zeker als we ook illusoire tijd besteden aan het bestuderen van de Cursus. Flink lezen in het blauwe boek, de werkboeklessen doen en bijeenkomsten bezoeken. Toch wil ik nog wel eens verzuchten dat het me allemaal niet snel genoeg gaat. Wat dat ‘het’ dan precies is wat niet snel genoeg gaat weet ik dan niet precies. En waar ‘het’ precies naar toe zou moeten gaan evenmin.

Langzaam echter begint het me (iets) duidelijker te worden wat nu feitelijk de denkbeeldige snelheid bepaalt. Denkbeeldig want ik (egootje Simon) kan dat helemaal niet beoordelen. Toch ontstaat er enige feeling met het feit dat onbewuste angst onzichtbaar aan de rem hangt om de ontmanteling van het ego te saboteren. Ik blijk een masochistische verslaving te vertonen aan het geloof in afgescheidenheid door lichamelijk plezier en genoegen serieus te blijven nemen. Tijdens vergevingsoefeningen wordt een tipje van de sluier opgelicht en blijkt vrede mogelijk door te kiezen voor die andere Stem. Toch doe ik dat maar mondjesmaat. Waarom? Omdat er een haast onwerkelijk gevoel ontstaat dat ik wel eens ‘the unbearable lightness of being’ noem. Een besef van ‘zijn’, open, kwetsbaar en heerlijk tegelijkertijd. Maar ook op een fijne manier eng. Dikwijls vlucht ik terug naar de ogenschijnlijke botte zekerheid van het dagelijks bestaan. Illusoir maar vertrouwd. Overgave aan Liefde vergt een dapperheid zonder held. Een je laten vallen in de armen van Hem. Geen prestatie maar een opengaan. Zo teder.