De sleutel die de Cursus ons aanreikt tot ontwaken heet “vergeving”. Ze verstaat onder vergeving echter iets anders dan hoe wij het woord hanteren in ons alledaags taalgebruik. Als wij over vergeving nadenken dan betreft het iemand anders die iets verkeerd gedaan heeft waar wij nadeel van ondervinden. Dat kan per ongeluk zijn gebeurd maar ook met boos opzet. Iemand let bijvoorbeeld niet goed op in de supermarkt en raakt onze enkels met haar boodschappenwagentje. We kijken licht geïrriteerd op maar als we dan een slechtziende oude dame zien die zelf nog meer schrikt dan wij dan kunnen we haar makkelijk vergeven. Dat vergeven wordt een stuk lastiger als de jongeman achter ons bij de kassa meekijkt terwijl we pinnen, onze pas pikt en vijf minuten later duizend euro opneemt. Kortom; voor ons draait gegeven om die ander die iets een beetje of heel erg verkeerd heeft gedaan. Als het ons al lukt om zelfs de zakkenroller te vergeven dan voelen we ons best wel trots.

Zoals altijd is de Cursus weer uiterst radicaal waar het vergeven betreft. Direct komt hierbij het eerste winderprincipe om de hoek kijken. Wát er precies lijkt te gebeuren in onze droom maakt helemaal niets uit. Het gaat om onze reactie, of het nu een klein duwtje of een kruisiging betreft. Zodra onze reactie een oordeel inhoudt over iemand anders dan hebben we hiermee een keuze gemaakt voor een standpunt. We hebben dan namelijk gekozen voor het standpunt van een afgescheiden ego dat gelooft dat het kwetsbaar is, aangevallen kan worden en uiteindelijk zal sterven. We hebben ervoor gekozen om te oordelen om onze speciaalheid te bevestigen. Hiermee raken we ons besef van eenheid en liefde meteen en totaal kwijt. Ons kleinste oordeel over iets of iemand sluit ons direct af van het ervaren van innerlijke vrede.

Je zou kunnen besluiten om hier eens een beetje over na te gaan denken en ook hierover een oordeel te gaan vormen. Je kunt vinden dat het wel logisch klinkt of misschien juist vergezocht en te extreem. Wat echter zo enorm fascinerend is van de Cursus is dat we dit soort teksten helemaal niet klakkeloos hoeven aan te nemen. Als je ze direct afwijst dan houd je de deur inderdaad potdicht. De uitnodiging is echter om te gaan experimenteren en te gaan ervaren. Dat is de enige manier waarop de metafysica van de Cursus voor je kan gaan werken. Voor mij is dit de reden dat ik deze blogs schrijf om te proberen de ervaringen te delen. Het is echter ook een uitdaging want er moet een brug gebouwd worden tussen ons hoofd en ons hart. Zolang we over concepten nadenken en praten kunnen we woorden nog redelijk gemakkelijk als instrument gebruiken. Bij het duiden van gevoelens en ervaringen wordt het lastiger.

Toch een poging. Probeer het koortsachtige denken en de pogingen om het te snappen even wat tot rust te laten komen. Zaken als ontspanningsoefeningen en meditatie zijn geen doel op zich maar ze kunnen wel helpen om een beetje te kalmeren waardoor er ruimte ontstaat om te voelen wat er gebeurt. Probeer zo enige zachtheid te ervaren, een beetje rust en vrede. Hoe voelt dat, zelfs al lukt het in je ogen maar een beetje? Kijk dan wat er gebeurt als je nu iemand in gedachten laat verschijnen aan wie je je snel irriteert. Dit lukt meestal zonder problemen. Laat dit dan maar gewoon gebeuren, zonder jezelf schuldig te voelen. Het gaat er om dat je leert wat er nu met je gevoel van vrede gebeurt in jezelf als je een ander veroordeelt. Kun je het voelen? Ik gebruik hiervoor het woord “verharding”. Speel een beetje met dit fenomeen van “zachter en harder van binnen” worden. Merk hoe je dus, al is het maar enigszins, kunt kiezen voor deze hardheid of zachtheid.

Gewoonlijk laat ons ego dit niet zomaar over zijn kant gaan. Een paar karakteristieke opvattingen die naar boven kunnen komen zijn:

• Ja, maar die ander is toch gewoon fout?
• Moet ik dan alles maar goed vinden?
• Zo wordt het leven wel erg vlak!

Zit er een herkenbare tussen? De Cursus antwoord ons met de vraag: “wil je gelijk krijgen of vrede ervaren?” Ze is met deze formulering nog mild voor ons. Als we namelijk gelijk willen krijgen dan houdt dit in dat we ons willen identificeren met ons speciale en afgescheiden ego. We geven aan dat we willen blijven dromen en willen vasthouden aan ons ongelijk. Om echt “gelijk te krijgen” worden we uitgenodigd te ervaren wie we zijn. Deze ervaring komt dichterbij als we zien wat oordelen ons brengt en niet langer voor deze verharding wensen te kiezen. We willen ervoor kiezen om niet naar de speciaalheid van onze broeders te kijken waarin we menen te verschillen van hem. We willen gaan leren en ervaren dat we werkelijk gelijk zijn aan hem want slechts hierin zullen we de vrede vinden waar we zo naar smachten. Voel gewoon wat er gebeurt als je geen verschillen wenst te zien maar overeenkomsten. Voel wat er gebeurt als je je zo verbindt met die zogenaamde ander. Alleen zo, en niet door een theorietje aan te nemen, kun je echt leren wat het betekent dat je slechts kijkt naar de Zoon van God die jou een uitgelezen kans biedt om te ervaren dat je dat zelf ook bent.