Een niet onbelangrijke stap in het cursuswerk is om het fenomeen projectie een beetje in de smiezen te krijgen. Zo kan ik me irriteren aan eigenwijze mensen die het laatste woord willen hebben. Slik. In de spiegel kijken is niet altijd even leuk. Er is het ego veel aan gelegen om het mechanisme van projectie voor ons te verbergen. Het gebeurt dan ook niet zelfden dat ik niet in het moment zélf in de gaten heb dat ik er weer eens ingetuind ben. Voor het doen van de vergevingsoefening maakt dit overigens niet veel uit. Het ego zal, vanuit geloof in de echtheid van tijd, ons graag vertellen dat het nu te laat is. Dat het kwaad al geschied is. Dat is gelukkig onzin. Een bepaald voorval komt ook later weer makkelijk bovendrijven en dan blijken de bijbehorende gevoelens nog springlevend. We krijgen gewoon telkens de gelegenheid om een niet geleerde les alsnog te leren.

Dus vanmorgen kwam een discussie in m’n gedachten waarin ik het laatste woord had willen hebben. Het gebeurt me vaker dat de herinnering dan niet beperkt blijft tot één zo’n situatie maar dat er een serie soortgelijke voorvallen de revue passeert. Op het moment dat ik besef dat er eigenwijsheid nodig is om eigenwijsheid in een zogenaamde ander te herkennen treedt er eerst schuldgevoel op in den vorm van schaamte. Zo herinner ik me dan de tekst “wil je gelijk hebben of gelukkig zijn”. Ik heb de neiging om op de automatische piloot het gewenste antwoord te geven. Natuurlijk wil ik gelukkig zijn en vrede ervaren. Niemand, ook ik niet, wil de indruk wekken zo’n nare eigenschap als eigenwijsheid te koesteren. Maar dan gebeurt er iets merkwaardigs. Ik herinner me dat ik opnieuw dien te kiezen. Deze keer mag ik kiezen voor de stem van de vredevorst in plaats van voor de stem van het ego. Hoe moeilijk kan dat zijn?

Dan komt de vervelende aap uit de mouw. Het is klip en klaar wat me te doen staat maar kennelijk wil ik toch ook weer niet zo graag vrede ervaren want ik blijk hardnekkig vast te houden aan mijn gelijk in bepaalde kwesties. De ja-maars zijn niet van de lucht. Verstandelijk weet ik dat het ego nu stuiptrekt. Het wil denkbeeldige grenzen verdedigen en versterken. Het meent dat zijn identiteit op het spel staat en probeert mij ervan te overtuigen dat dit ook voor mij geldt. Het eerste is waar, het tweede niet. Enige bekendheid met de cursus is nu behulpzaam. Ik besef dat “ik” dit niet ga redden omdat ik het ten diepste niet wil. Dit is de weerstand tegen leiding door de Heilige Geest, dit is de angst voor liefde. Ik probeer het eerst voorzichtig door gewoon maar zoiets te zeggen als “kom maar binnen Jezus, doet u het maar voor me”. Maar de Heer is zo zachtmoedig dat hij mijn kleine eigenwijze wil niet wenst te overweldigen. “Alleen als je echt wilt”, krijg ik als antwoord.

Ik kies weer en doe dit door mijn doop door onderdompeling in een Baptistengemeente in herinnering te brengen. Ik geef me hierin over aan Jezus en vraag of hij me wil schoonwassen van mijn aanvalsgedachten. Het helpt iets. Dan komt een schokkend beeld binnen. Genoemde doop werd destijds uitgevoerd door de voorganger en een lieve broeder. Jezus kijkt me aan met een glimlach en nu besef ik wat me te doen staat. Ik vraag aan twee notoire betweters, aan wie ik me flink kan irriteren om in het doopfond af te dalen en mij te dopen. Ik zie hun gezichten scherp voor me en voel me verward. Ze komen aan weerzijden naast me staan en ik geef me over aan hen terwijl ze me onderdompelen. “Geef me je zegen, heilige Zoon van God”, zeg ik. Als ik door hen weer op mijn voeten wordt gezet is er verwondering en grote vreugde en blijdschap. We vallen elkaar in de armen en zijn ontroerd. Ik hef mijn ogen op naar Jezus die naast ons staat met een milde glimlach. “Ja, zo dus”, is het enige wat Hij me woordloos toeknikt.