Ik ben de manier waarop ik tegen dingen aankijk heel gewoon gaan vinden. Vandaag en morgen worden twee drukke dagen. Ik moet presentaties geven op m’n werk. Na zoveel jaren toch nog dat gevoel van spanning. ‘Ik hoop maar dat ze het wat vinden’. Later in de week moet ik om 8:30h in Amersfoort zijn. Ik moet materialen meenemen die nodig zijn voor een symposium waar 30 mensen naar toe komen. ‘Als ik maar niet vast kom te zitten in een file’. Bezorgdheid, stress.

Als ik rustig ga zitten en naar de gevoelens van spanning toega merk ik dat ik deze gevoelens heel vanzelfsprekend vind. Het is toch logisch om wat stress te ervaren in deze omstandigheden? Toch maar verder kijken. De angst wordt duidelijker zichtbaar. Angst om te falen, om door anderen negatief beoordeeld te worden. Dankzij de vele werkboeklessen gaat het nu Goddank wat sneller. De oerangst wordt nu iets makkelijker zichtbaar. De illusie dat ik me van de Liefde, van God, heb afgescheiden en dat Hij wel boos zal zijn. De onderliggende schuld en de het bange heen en weer geslingerd worden tussen hoop op waardering en de angst voor afkeuring.

De les van vandaag is als een warme douche die het vuil van geloof in zonde wegspoelt. WB 313: Laat een nieuwe waarneming nu tot mij komen. Eerst dat NU. Wat een zegen om de ingebeelde toekomst te laten oplossen in de Liefde van nu. En dan de overgave aan de nieuwe waarneming. Aan Hem en zijn visie. Het lijkt een zware opgave voor dit licht om ‘mijn zware problemen’ weg te stralen. Maar Hij laat me zien dat er niets anders is dan mijn geloof in ideeën en angsten. Geen zware opgaven buiten mij. Alleen mijn hardnekkig vast willen houden aan angstgedachten in de denkgeest. Pas dan kan ik weer opgelucht ademen. En met gesloten ogen geniet ik van het warme water onder de douche van zijn Liefde.