Dan horen we van de Cursus. We leren dat de gevaren die we buiten ons menen te zien slechts door ons geprojecteerd zijn. We projecteren een lichaam, andere mensen en de buitenwereld zodat we onszelf opgesloten kunnen blijven voelen in die veilige bunker. Dit is een mooi en bruikbaar inzicht. Als we dit echt voor 100% zouden zien en werkelijk aanvaarden dan zou dit het einde van de bunker betekenen en daarmee direct het einde van ons ‘veilige’ ego. Die stap voelt te groot. We willen ons niet overgeven maar ergens de touwtjes nog in handen houden. Een gebruikelijke aanpak is om Cursus-teksten te gebruiken als een soort tranquillizers tegen nare gevoelens. We menen dat we overmeesterd worden door gevoelens van pijn, angst, boosheid en verdriet en proberen vooral deze nare gevoelens kwijt te raken met behulp van de Cursus. Is dit dan fout? Nee! Het kan juist liefdevol zijn om zo de angst stapsgewijs af te bouwen en de Cursus vraagt ons ook niet om (voor ons gevoel) in één keer in de afgrond van Liefde te duiken. Maar de uitnodiging is om uiteindelijk te zien wie we hierbij nog even op de eerste plaats blijven zetten; ons denkbeeldige ik dat zich nu iets prettiger voelt. Het is een opmaat om uiteindelijk het roer helemaal uit handen te geven aan Hem. En dan zullen we zien dat er helemaal niemand is en ook geen roer om uit handen te geven: ‘ er is naast Zijn Wil geen tweede’. Mediteer hier eens op: Er is naast Zijn Wil geen tweede.. Wow!

WB328:
Er is geen andere wil dan die van U. En ik ben blij dat niets wat ik me voorstel, in tegenspraak is met wat U wilt dat ik ben. Het is Uw Wil dat ik volkomen veilig ben, en eeuwig in vrede. En met vreugde deel ik die Wil die U, mijn Vader, mij als deel van mij gegeven hebt.