De Cursus vormt een wonderlijke combinatie van zeer radicale uitspraken over hoe wij de Liefde verduisteren met onze aanvalsgedachten en milde liefdevolle aanwijzingen hoe we hiermee om kunnen gaan.  Als voorbeeld van zo’n radicale uitspraak een stukje uit de werkboekles van vandaag:

Wat ik zie is een vorm van wraak.

De wereld die ik zie, is beslist niet de weergave van liefdevolle gedachten. Ze is er een beeld van hoe alles alles aanvalt. Ze is allesbehalve een weerspiegeling van de Liefde van God en de Liefde van Zijn Zoon. Het zijn mijn eigen aanvalgedachten die dit beeld doen ontstaan. Mijn liefdevolle gedachten zullen mij verlossen van deze waarneming van de wereld, en mij de vrede geven die God voor mij heeft voorbestemd.

Dit is stevige taal. De Cursus geeft hier kort en krachtig aan wat onze situatie lijkt te zijn. We hebben de indruk dat we in een behoorlijk heftige wereld leven. Ruzie, oorlog, conflicten en ziekte zijn zaken waar we allemaal mee te maken hebben. We hebben geleerd dat wat we buiten ons menen te zien slechts een projectie is die voortkomt uit onze angst voor liefde, schuldgevoel over de denkbeeldige afscheiding, angst en de vlucht naar een denkbeeldig buiten, het lichaam in de wereld. Zo projecteren we de genoemde ellende die slechts een afspiegeling is van de angst en schuldgevoelens in onze denkgeest die we serieus zijn gaan nemen.

Dit is makkelijk gezegd maar hoe krijgen we feeling met dit soort radicale inzichten die zo ver van ons bed lijken dat het aanvankelijk klinkt als een bizarre theorie? Hoofdstuk 30 van het Tekstboek biedt in het begin een liefdevol stappenplan dat rekening houdt met onze onbewuste angsten en de daaruit volgende kleine bereidheid om goed te kijken waar alle ellende nou echt vandaan komt. Als je de narigheid ziet heb je onbewust besloten vreemde dingen te geloven. De tekst wijst er vriendelijk op dat het resultaat hiervan, de ellende die je echt meent te zien, in ieder geval iets is waar je niet vrolijk van wordt. Dit is niet wat je wilt:

Herinner je nogmaals wat voor dag je wilt, en onderken dat er iets gebeurd is wat daar geen deel van uitmaakt. Besef dan dat je op eigen gelegenheid een vraag gesteld hebt en op eigen voorwaarden een antwoord moet hebben geformuleerd. Zeg dan:

Ik heb geen vraag. Ik ben vergeten wat ik moet beslissen.

Wat liefdevol en wijs geformuleerd! Wij stellen per definitie de verkeerde vragen omdat ze allemaal gebaseerd zijn op wat we menen te zien en denken nodig te hebben. We slikken nu eens onze eigen vragen en bijbehorende oplossingen in en erkennen slechts onze eigen onwetendheid; ik weet niet wat ik moet vragen  en ik weet alleen dat ik me nu niet fijn voel:

Op zijn minst kan ik besluiten dat ik niet prettig vind wat Ik nu voel.

En dus hoop ik dat ik ongelijk heb.

De tekst spreekt over een piepkleine opening in onze vastgeroeste manier van kijken. De kleine bereidheid om onze eigen-wijsheid te parkeren:

Ik wil hier op een andere manier naar kijken.

We openen ons voor Zijn blik, Zijn liefdevolle visie.

Misschien is er een andere manier om hiernaar te kijken. Wat kan ik verliezen als ik daarnaar vraag?

We worden uitgenodigd om heel voorzichtig, met veel aarzeling de deur op een klein kiertje te zetten. Onze herhalingsles van vandaag zegt het als volgt:

Ik ben bereid de Gids te volgen die God mij gegeven heeft om te ontdekken wat werkelijk mijn hoogste belang is, omdat ik inzie dat ik dit niet uit mezelf kan zien.

Een klein beetje bereidheid is alles wat gevraagd wordt! Wie kan dit weigeren, wie kan hier moeite mee hebben? Het antwoord van de Liefde staat vast. Er is geen wispelturige God die nu eens achter de goddelijke oren krabt en denkt “wat zal ik vandaag eens doen?” God kan niet ontrouw zijn aan Zijn Eigen Wil om Liefde te delen als wij de deur op een klein kiertje zetten. Probeer maar. Wat een zegen!