Afgelopen dagen heb ik mezelf ondergedompeld in de Hemelvaart workshop in Denekamp. Fijne en inspirerende leraar is die Koos Janson toch. Ook fijn om zoveel medestudenten te ontmoeten. We hebben het over tijd en over het nu. Het ‘nu’ als beste benadering van de eeuwigheid. Hier valt veel over na te denken maar dat gepieker is gewoonlijk niet zo vruchtbaar. Gelukkig bieden onze ervaringen ons ingangen genoeg. We dragen tijdens de workshop veel voorbeelden aan uit onze dagelijkse levens. Een patroon is duidelijk zichtbaar. Alle gevoelens van spijt, schaamte en schuld gaan terug op het dode verleden. Al het gepieker over wat er kan gebeuren en hoe het verder zal gaan, alle zorgen en angsten gaan terug op een verbeelde toekomst. Verleden en toekomst, beide zijn bedoeld om onze illusie van een afgescheiden ikje in de tijd te versterken. Beide zijn onwaar. Maar hoe doorzie je dit? Denkwerk helpt ons niet veel verder. Maar dan zo’n werkboekles als 194:

Ik leg de toekomst in Gods Handen.

Als je dit eens echt meent en met gevoel bidt. Kijk eens wat er gebeurt. Verleden en toekomst smelten weg als ijsblokjes in de zon. Er ontstaat ruimte in je hoofd. Opluchting. De horizontale tijd, van illusoir verleden naar evenzo illusoire toekomst, verdwijnt en er ontstaat een opening naar de hemel. De zon breekt door het wolkendek van schuld en angst heen en er is Liefde. Wat een zegen.