Ik houd de dingen graag zelf in de hand. Dit maakt samenwerken met anderen lastig zeker omdat ik snel vind dat het op mijn manier eigenlijk toch wel wat beter gaat. Misschien is “control freak” een iets te forse omschrijving maar ik zit er toch wel (erg) dicht tegen aan. Ik compenseer dit trekje gelukkig enigszins door m’n luiheid die me verhindert om echt alles zelf te willen doen. Het wordt vooral heel vervelend als ik me afhankelijk voel van anderen of instanties en op hen moet wachten voor iets. Voorbeelden zijn het wachten op de acceptatie door een hypotheekverstrekker voor ons nieuwe huis en nu, iets actueler, de uitspraak door het UWV over een WIA uitkering. Dit zijn processen die maanden duren en waarin ik me overgeleverd voel aan de genade van logge instanties. En omdat ik hier moeite mee heb kun je één ding al van te voren zien aankomen; alsof de duvel ermee speelt duurt het altijd veel langer dan gewenst voordat ik te horen krijg wat ik graag wil horen, namelijk dat ik me niet langer zorgen hoef te maken.

Want dat is de vervelende prijs die ik moet betalen: bezorgdheid. Zodra ik een situatie niet meer in de hand heb is dat het overheersende gevoel. Als het enigszins kan probeer ik de onzekerheid te verminderen door te plannen, voor te bereiden en verschillende mogelijke scenario’s door te denken. Moet ik met de auto naar een vreemde stad? Via Google rijd ik vast van te voren een virtueel rondje in de straat op zoek naar een geschikte parkeerplaats. Eventuele medereizigers profiteren van mijn grondige voorbereidingen. Ik herinner me een zakenreis in Denemarken waarbij de taxichauffeur aan het einde van de rit aangaf dat een creditcardbetaling even niet mogelijk was. Wie had er nog echte Deense Kronen bij zich? Jawel..

De Cursus biedt me een manier om te leren van al die situaties waarin ik m’n grip dreig te verliezen. De grote gemene deler in alle situaties duidde ik hierboven aan met het woord “bezorgdheid” maar dit is natuurlijk niets meer of minder dan “angst”. Als volwassen man wil je natuurlijk niet graag horen dat je gewoon bang bent maar toch is dat wel de kwestie. Ik ben bang voor het onbekende en probeer de situatie zo goed mogelijk onder controle te krijgen door flink na te denken over de mogelijke toekomst en mijn maatregelen te treffen om potentiele rampen te vermijden. Het doel hierbij is om de angst tot kleinere proporties terug te brengen maar het loopt natuurlijk nooit helemaal zoals ik voorspeld had. Dit werkt dus niet en er moet een andere manier zijn.

Dus terug naar die angst. Natuurlijk mag ik binnen de droomwereld enige praktische maatregelen nemen en hoef ik me niet overal totaal onvoorbereid in te storten. De bekende tip is dat je moet doen wat je kan doen en de rest mag je loslaten. Daarin mag een balans gevonden worden en deze eenvoudige wijsheid biedt me de ingang om te kijken wat er nu ten diepste speelt. Want laat ik het iets anders formuleren: tref normale voorbereidingen en vertrouw verder op God. En in dat laatste zit mijn aandachtspunt; kennelijk vertrouw ik God niet helemaal. Binnen onze duale droomwereld kan ik dit nog lekker eufemistisch zeggen: “ik vertrouw God niet helemaal” maar de Cursus leert dat er geen gradaties zijn in wonderen en dus ook niet in problemen. Het komt er simpelweg op neer dat ik doodsbang ben om “mijn leven” in Gods hand te leggen, ik vertrouw Hem helemaal niet. Elke keer als ik bang ben omdat ik de controle dreig te verliezen verklaar ik mijn ongeloof in Hem. Daarmee verklaar ik in non-duale termen dat ik niet geloof in mijZelf.

De angst toont aan dat ik geloof in de afscheiding. Ik geloof dat ik een kwetsbaar lichaam ben dat beschermd moet worden tegen de grote boze buitenwereld. Ik heb een identiteitscrisis. Hiermee komt gelukkig de oplossing in zicht. Daarbij hoef ik niet plotseling allemaal domme risico’s te gaan nemen binnen de droom van ons bestaan. Ik hoef niet alle normale voorbereidingen overboord te gooien en zonder bagage een wereldreis te gaan maken. Ik mag echter een klein lettertje veranderen in een hemelse hoofletter: van zelfvertrouwen naar Zelfvertrouwen. Natuurlijk mogen we het als Cursus studenten ook in eerste instantie duaal formuleren door te stellen dat we ons mogen laten leiden door de Heilige Geest. Maar ik kies hier voor Zelfvertrouwen omdat de afhankelijkheid van een hogere macht buiten ons niet aan de orde is. Dit Zelf is onze ware Identiteit en hierop mag ik vertrouwen in plaats van op dat kleine zorgelijke zelfje dat zo hard zijn best moet doen. Dit is vertrouwen op de juist gerichte denkgeest, op dat Zelf aan wie alle macht op Hemel en op aarde gegeven is. Op de Vredevorst die NU de angstige tranen van mijn ogen zal wegwassen. Voel je met me mee hoe heerlijk het is om te leren dat hiermee het vertrouwen naar binnen schuift? Niet langer hoeven we te vertrouwen op anderen en zelfs niet op een God buiten ons. We mogen vertrouwen op onze eigen Identiteit, op wie we ten diepste zijn. En dit vertrouwen op Liefde schenkt direct die vrede die al het slimme en krampachtige gespartel overstijgt. Zo mag ik de denkbeeldige tijd als student van de Cursus gebruiken: rustig en liefdevol groeien in Zelfvertrouwen. Niet om een door mij gewenst uitkomst in de droom te bereiken maar om NU Thuis te komen in Liefde. Dankbaar.

Les 355

 Er komt geen eind aan al de vrede en vreugde,
En aan alle wonderen die ik schenken zal,
Wanneer ik Gods Woord aanvaard. Waarom niet vandaag?

 Waarom zou ik wachten, mijn Vader, op de vreugde die U mij hebt geloofd? Want U zult Uw Woord houden dat U Uw Zoon in ballingschap gegeven hebt. Ik ben er zeker van dat mijn schat op mij wacht, en ik alleen mijn hand hoef uit te strekken om hem te vinden. Zelfs nu raken mijn vingers hem aan. Hij is heel dichtbij. Ik hoef geen ogenblik langer te wachten om voor eeuwig in vrede te zijn. Voor U kies ik, en samen met U voor mijn Identiteit. Uw Zoon wil graag Zichzelf zijn en U kennen als zijn Vader, zijn Schepper en zijn Geliefde.