Er is iets raars aan de hand met angst. Niemand wil bang zijn en toch regeert de angst volop in deze Corona-tijd. We zijn bang voor de ziekte, bang voor elkaar en bang voor het vaccin. Niet iedereen onderkent dat hij of zij bang is. Men is dan eerder verontwaardigd en boos.  Aan doelwitten voor boosheid geen gebrek: China, feestgangers, ongehoorzame- of juist gehoorzame medeburgers, de elite, pharma, de overheid, het RIVM, de anti-vaxxers enzovoorts. In gesprek met bange of boze mensen merk ik dat argumenten geen rol meer spelen. Geef een complotdenker 100 argumenten die zijn complottheorie onderuit schoffelen en hij komt terug met het ene filmpje dat ik nog niet gezien heb en dat alles in een heel ander daglicht plaatst.

Het heeft meerdere aspecten. Aan de ene kant blijkt dat bange en boze mensen, hiertussen bestaat ten diepste geen verschil, nauwelijks te kalmeren zijn. De Cursus leert ons dat dit niet zo gek is. We hebben ervoor gekozen om ons afgescheiden te wanen en daarmee kwetsbaar en angstig. Boosheid is slechts een reactie op deze angst; de aanval lijkt de beste verdediging. Geloof in de echtheid van angst (en boosheid) is nodig om ons droombeeld van een echt zelfje in tijd en ruimte overeind te houden. We zijn, met andere woorden, verslaafd aan angst en zullen onze verslaving niet opgeven, zelfs al geeft iemand ons 100 argumenten. Dit is immers een kenmerk van verslaving; je kunt er niet mee stoppen als je het eigenlijk niet zelf wilt. Het tweede aspect betreft mijzelf. Wat drijft mij om mensen te willen kalmeren? Waarom wil ik ze overtuigen? Dit kan voorkomen vanuit liefde maar ook ik moet dieper kijken. Zodra ik ‘gelijk wil krijgen’ in gesprek met wie dan ook dan heb ik zelf vergevingswerk te doen. Zoek ik medestanders voor mijn standpunt en, zo ja, waarom is het hebben van medestanders dan belangrijk? Voel ik me kwetsbaar als niemand het met me eens is? En zo blijk ook ik verslaafd aan geloof in kwetsbaarheid. Kan ik naar een ‘onredelijke, bange of boze’ broeder kijken en me niet laten foppen door wat ik meen te zien? Daar staat een perfecte broeder of zuster, een Kind van God, op zijn of haar leerweg. Natuurlijk mag ik vanuit liefde woorden spreken zoals de Heilige Geest me ingeeft maar daarna mag ik het loslaten.

Er treden ook mengvormen op waarbij men ten diepste nog bang is maar er toch te pas en vooral te onpas wat metafysische gemeenplaatsen tegenaan gooit. Men kan dan bijvoorbeeld lacherig doen over Corona door te stellen dat men “geest” is, “niet dit lichaam” of dat “niets wat je ziet iets betekent” en vervolgens angstig zijn voor een vaccin of boos op het riedeltje instanties dat ik eerder noemde. Geslepen Cursus-studenten zullen op dit punt stellen dat ik hiermee van alles aan het projecteren ben. En het klopt dat acties in de buitenwereld, zoals ergens tegen protesteren, ook vanuit liefde kunnen plaatsvinden. Maar om iedere duiding van angst en boosheid af te doen als ‘eigen projectie’ is een doorgeschoten mentale abstrahering van de Cursus die helaas gemeengoed aan het worden is. Maar laat ik niet afdwalen.

Net zomin als met angst-verslaafden een zinnige communicatie lastig is geldt dit ook voor studenten die ervoor kiezen het fysieke niet als neutraal te zien maar als iets minderwaardigs, een nachtmerrie die genegeerd dient te worden. Hiermee wordt een nieuw soort dualisme geboren met aan de ene kant de inerte geestelijke wereld en aan de andere kant de inferieure fysieke wereld. Deze visie is gestoeld op een doorgeschoten en eenzijdige interpretatie van ECIW. Het levert tenenkrommende tafereeltjes op waarbij studenten tijdens bijvoorbeeld een discussie over de beste anti-Corona maatregelen in het publieke domein roepen dat het “allemaal niets betekent” of “je kunt niet sterven”. Ten diepste klopt dit maar de vraag is of het werkelijk behulpzaam is om dit te onpas te roeptoeteren richting mensen die nog nooit van ECIW gehoord hebben. Ik heb zelden, nooit eigenlijk, meegemaakt dat niet-studenten geïnspireerd werden door dergelijke oneliners.

Het roepen van niet doorleefde Cursus slogans lijkt me zelden handig. Het is voor mij een les om hier geen oordeel over te vellen maar ik voel me wel geroepen om iedereen uit te nodigen om eerst de afstemming te zoeken met Liefde alvorens iets te roepen. De neiging kan zijn om vanuit angst te zoeken naar ankers in de zin van Cursus-waarheden en dat is natuurlijk prima. Maar pas als we onze eigen angst hebben laten genezen kunnen we liefdevol en werkelijk behulpzaam communiceren. Dat hoeft helemaal niet groots of meeslepend te zijn. Dat kan zelfs betekenen dat we even zwijgen bij een bange of boze broeder. Maar behulpzame communicatie vindt zeker plaats vanuit liefde, relatie en verbondenheid en niet vanuit boosheid en niet-doorleefde mentale cursusconcepten.

WB 349: Vandaag laat ik de visie van Christus voor mij naar alles kijken en ik beoordeel het niet maar schenk in plaats daarvan alles een wonder van liefde.