Als wij naar andere mensen kijken dan zien we lichamen, gezichten, karaktereigenschappen en beelden uit het verleden. Op basis hiervan denken we dat we die ander ‘kennen’. Oh ja, die ken ik wel, dat is dat eigenwijze kereltje. Is dat niet dat mens dat altijd zo zanikt? En zo hebben we van iedereen een beeld, inclusief van ons zelf.
We weten dat we van God geen beeld kunnen hebben. God is één en boven iedere beschrijving verheven. Woorden schieten te kort voor Hem. Maar waarom schieten onze woorden dan niet te kort voor elkaar en voor onszelf? Waarom weten we dat we geen beeld van God kunnen hebben maar zitten we vol beelden van elkaar? We projecteren lichamen, gezichten en karaktereigenschappen op mensen en bedekken zo in onze beleving het Licht in hen en in onszelf. We maken op deze manier tastbare mensen met bepaalde eigenschappen. Mensen waarmee we speciale haat- en liefdesrelaties kunnen aangaan, mensen door wie we ons bedreigd voelen en mensen waarvan we denken dat ze ons gelukkig gaan maken.
Maar kan ik naar jou kijken zonder beeld? Dat lijkt een lastigere opgave dan het opgeven van een wat al te antropomorf Godsbeeld. God kun je immers sowieso niet zien maar we twijfelen geen seconde aan onze zintuigen. Maar houd je vast, de Cursus leert ons dat onze eigen zintuigen gemaakt zijn om een droom te creëren. Ze schetsen ons een beeld van ons lichaam in een buitenwereld om ons te verleiden hierin te geloven. Door dit geloof voelen we ons veilig afgescheiden; ik contra de rest. Kan ik al deze projecties naar Hem brengen zodat vergeving kan plaatsvinden? Wat gebeurt er als ik deze droom niet langer geloof, als ik opgeef wat nooit werkelijk was?
WB322: En iedere droom dient alleen om het Zelf te verhullen dat Gods enige Zoon is, Zijn evenbeeld, de Hoogheilige, die nog steeds voor eeuwig in Hem verblijft, zoals Hij nog steeds in mij.
ECIW coach 