De bank met aanklagers en valse getuigen zat vanmorgen overvol. Meneer A verklaarde dat ik lijd aan slapeloosheid. Meneer B vertelde dat ik overspannen ben door te grote drukte op het werk. Meneer C haakte daarop in door te vertellen dat het werk niet af zou komen, de omzet niet gehaald zou worden en de bonus niet zou worden uitgekeerd. Mevrouw D mengde zich in het gesprek en gaf aan dat er nog zo veel moest gebeuren voor de verhuizing. Ze had haar vriendin E meegenomen die me wees op mijn malende gedachten en een opspelende maagzweer.

Wat een drukte, wat een beschuldigingen. Ik nam ze allemaal heel serieus. Tjonge, jonge; wat een ellende, wat een stress en wat een droefenis. Maar wacht eens even.. De Cursus beweert dat ik er voor kies om dit allemaal serieus te nemen. Ik zet ze in de bank om mij te overtuigen dat ik een kwetsbaar ikje ben. Het ego protesteert direct heftig. NEE, dit overkomt je. Je bent een machteloos slachtoffer van een heleboel narigheid!

Ben ik dat? WB 173; ‘God is louter Liefde, dus ben ik dat ook’. Huh? Louter Liefde? Met maagpijn en en kop vol zorgen? Hier klopt iets niet. De les gaat verder. ‘Ik doe een stap terug en laat Hem de weg wijzen’ ik merk dat ik hier helemaal niks voor voel. Er moet van alles gebeuren en IK moet het allemaal fiksen en in goede banen leiden. Hoezo een stap terug doen? Dat kan niet, dat mag niet, dat voelt haast ongepast.

Ik merk dat ik verslaafd ben aan het luisteren naar de valse getuigen A, B, C, D, E en hun kornuiten. Ik wil helemaal niet naar een andere, een mildere Stem luisteren. Ik herhaal zachtjes: ‘God is Liefde, dus ben ik dat ook’. Er ontstaat een klein beetje ruimte. Een klein beetje licht. Te weinig naar m’n zin. Het is even niet anders. Ik kies voor vertrouwen. Zijn Wil is reeds geschied. Dus ik ga douchen. Ik hoef deze dag niet zelf door te worstelen. Dit geeft hoop en kracht.

Ik ga met God in volmaakte heiligheid.