Gisteren had ik het over het verschil tussen “vergeven om ergens van af te komen” en “vergeven in de zin van ervaringen welkom heten en overgeven aan liefde”. Bij het eerste vergeven, om ergens vanaf te komen, ervaar ik nog steeds iets van een gevecht. Ik wil iets niet, bijvoorbeeld pijn of een nare relatie. Hiervan voel ik me slachtoffer en door vergeven hoop ik me uiteindelijk platgezegd wat beter te voelen. Niet fout of zondig om dit als uitgangspunt te hebben maar als we hierin blijven steken doen we onszelf tekort.

We kunnen ook naar narigheid kijken door de ogen van de Heilige Geest in plaats van door de ogen van het ego. Voel het verschil eens tussen de ego versie van vergeven, ik wil hiervan af komen, en de HG-versie: welkom aan deze gebeurtenis, wat nu gebeurt is behulpzaam want door dit te omarmen en te vergeven verdwijnt een denkbeeldige blokkade naar de liefde.

Als hulpmiddeltje om minder defensief naar narigheid te kijken, nodigt The Way of Mastery je uit om je eens voor te stellen dat je zelf alles wat je lijkt te overkomen zelf geprojecteerd hebt om middels die ervaring en vergeven terug te keren naar de bron die je bent: liefde en eenheid.

En toen las ik vanmorgen Werkboekles 283:

Nu zijn wij één in gemeenschappelijke Identiteit, met God onze Vader als onze enige Oorsprong en al het geschapene als deel van ons. En zo schenken we alles onze zegen, terwijl we ons liefdevol verenigen met heel de wereld, die dankzij onze vergeving één met ons geworden is. 

Toen ik dit las werd ik vervuld met dankbaarheid. Lees deze zin, drink hem in. Voel de kracht die uit zegening voorkomt. Niet langer vechten tegen de narigheid maar “alles onze zegen schenken”. Wat is het gevolg? Dat we de ellende van ons af slaan? Dat we overwinnen? Zo kan het lijken maar proef als het ware eens de heerlijke toon van “terwijl we ons liefdevold verenigen met heel de wereld”. Wow. We omarmen wat we geprojecteerd hebben als mogelijkheid om te vergeven en hierdoor de liefde te ontdekken die altijd al in alles aanwezig was. Amen.