Met regelmaat voel ik me niet zoals ik zou willen. Het ongewenste gevoel kan talloze vormen aannemen en gekoppeld lijken aan evenzovele verschillende situaties. Even een paar voorbeeldjes om het wat meer herkenbaar te maken:

• Ik voel me midden in de nacht moe en slaperig en kan toch de slaap niet vatten.

• Ik ben bezorgd over de drukte rondom de komende verhuizing; er moet zo veel geregeld worden..
• Of, een voorbeeld van een lieve medestudent van ECIW: ik vind geen geluk meer in de zaken die vroeger mijn bruisende leven vulden en het lijkt wel of ik kansen mis met m’n leventje dat gevuld is met van die alledaagse kleine zaken. Ik voel me wat mat en inspiratieloos.
• Een andere medestudent vertrouwde me toe: als kind ben ik door m’n ouders verwaarloosd en de gevolgen hiervan sleep ik steeds met me mee.

Als ik in dergelijke kwesties een stapje terug doe dan zie ik dat we ons gevangen voelen en onvrij. We worden in beslag genomen door bepaalde vervelende kwesties. Soms zijn de kwesties wat minder “bepaald” en is het gewoon een negatieve stemming die als een stuk kauwgum onder onze schoen kleeft. Het achtervolgt ons tegen onze zin in. Is dit herkenbaar voor je? Heb je zo je eigen kwesties en stemmingen die je achtervolgen? Duurt het je te lang voordat je de beloofde vrede van de Cursus ervaart en ben je wat jaloers op die blij lachende serene leraren die voorbij trekken op Facebook en in YouTube filmpjes? Hoe kom je toch af van deze ellende?

De Cursus komt met een visie die hard kan aankomen en die ons ego doet steigeren. Ze stelt dat we niet het slachtoffer zijn van de narigheid die ons lijkt te overkomen. De uitnodiging is om af te dalen in je negatieve gevoel en daarbij op te merken hoezeer je gelooft dat dit je overkomt, dat je dit niet wilt en er al helemaal niet om gevraagd heb. Als iemand je vertelt dat je geen slachtoffer bent dan is er voor het ego maar één alternatief: dan ben je de dader. Dan ben jij schuldig aan de narigheid die je overkomt, dan heb je er om gevraagd en ben je stom dat je dat nog niet inziet. Zegt de Cursus niet dat je het zelf allemaal projecteert? Nou dan; als ik de ellende zelf projecteer dan ben ik dus schuldig. Dat kan vreemde vormen aannemen bij ernstige lichamelijke ziektes die we menen te zien: “wat gek, die Cursus-leraar heeft kanker, goh, dan had hij het toch niet helemaal door want anders zou hij dit niet geprojecteerd hebben”.

Klinkt dit liefdevol? Niet echt. Tegenwoordig klinkt er in Cursus-kringen een alternatief wat mooi aansluit bij onze Nederlandse neiging tot “polderen” maar toch slechts voor meer verwarring zorgt. Er zou dan geen sprake zijn van individuele projectie maar van een collectieve projectie. Dus die kanker is niet de schuld van Pietje maar van ons collectieve geloof in dualiteit. Maar kijk eens goed. Pietje wordt opnieuw een willoos slachtoffer en deze keer van de collectieve projectie. Pietje wil het zelf niet maar zwicht voor de machtige overmacht van deze gezamenlijke projectie. Daar kan je in je eentje echt niet tegenop, toch?

Wat een niveauverwarring. Deze gaat terug tot ons onvermogen om vanuit ons geloof in afscheiding dat wonderlijke mysterie te doorgronden: we zijn als Zonen van God nog steeds 100% met elkaar verbonden en één. Als wij aan “zonen” denken die één zijn dan denken we aan een soort democratisch collectief van individuen. De meerderheid stemt voor kanker of andere narigheid en nu ben jij hier de dupe en het slachtoffer van. Stop met piekeren en met de vraag wie de dader is van de ellende. Kijk naar het effect van de narigheid die aan je lijkt te kleven want dan wordt duidelijk wat de intentie van je is; of je je nu slachtoffer of dader voelt. De uitkomst in Cursus termen luidt altijd: je kiest er momenteel voor om in zonde (afscheiding) geloven. Linksom of rechtsom, slachtoffer of dader: je voelt je afgescheiden en dat is je geheime doel en agenda. Het maakt niet uit waar de schuld ligt: bij de wereld, de collectieve projectie of bij mezelf; als er maar schuld is. Als we maar grieven kunnen blijven koesteren. Wat hebben geloof in een rot situatie, in een nare collectieve projectie of in je eigen stomheid om te projecteren overeen? Er is geloof in een afgescheiden zelf dat fier overeind blijft in al zijn ellende!

Er is genezing nodig door de waarheid binnen te laten. En die waarheid is liefde. Liefde is je openstellen voor verbinding. Zie hoe lastig je het vindt om zelf te stoppen met het vechten tegen de shit. Er is echter geen narigheid die jou overkomt maar een verslaving aan vechten (aanvallen) met als verborgen doel om je afgescheiden (slachtoffer) te kunnen blijven voelen. Voel maar gewoon hoe je verkrampt in je gevecht. Stop met vechten, in je verdedigingsloosheid ligt je vrede. Je vecht tegen spoken die niet echt zijn omdat juist dit onzinnige gevecht je de illusie geeft dat jij echt bent. Dit hoeft niet zo te zijn. Laat je genezen lieve broeder en zuster door de liefde die je bent. Jij hebt als Zoon van God alle macht om hetzij het pijnlijke spel van vechten te spelen waardoor je je afgescheiden voelt of om hiermee te stoppen door de kleine bereidwilligheid te hebben om je te laten genezen door de liefde die je bent. Geloof niet langer in de illusie die je meent te zien. Is die bereidwilligheid dan niet erg moeilijk op te brengen? Welnee. Houd het simpel: als je het echt zat bent dan ga je naar Jezus (de Vader, God, HG, liefde). In de Bijbel zei hij: “je zonden zijn je vergeven, sta op en wandel”. In de Cursus klinkt het nog helderder: stop met het overeind houden van een lijdend zelfbeeld door grieven te koesteren en laat het licht binnen om je te genezen opdat je ontdekt wat je bent: Zoon van God, één en al vrede en liefde.

WB 85: Mijn grieven verbergen het licht van de wereld in mij
Mijn verlossing komt van mij