Stel je hebt last van heftige bonkende hoofdpijn en je zoekt hier een middeltje tegen. Je loopt de drogisterij binnen en je ziet bij de medicijnen twee potjes met pillen staan. Op het eerste potje staat: “helpt tegen pijn” en op het tweede potje staat: “helpt tegen heftig bonkende hoofdpijn”. Welk potje koop je? Zeer waarschijnlijk dat tweede potje want dat is namelijk precies waar jij last van hebt. Maar stel nu dat dat eerste potje werkelijk zou helpen tegen alle pijn die je maar kunt ervaren. Geen bijwerkingen, geen kans op verslaving.. Dan is dat toch de betere keuze? Je hoeft dan immers niet weer naar de winkel met keelpijn, buikpijn, rugpijn enzovoorts.

Waarom dit voorbeeld? Het laat zien hoe mijn denkgeest werkt. Ik loop in de droom tegen een probleem aan en exact dit probleem wil ik opgelost zien. Dit is ook de aanpak in Cursus-studiegroepen. Als iemand een algemeen en abstracte vraag stelt (“hoe kijkt ECIW tegen schuld aan”) dan zal de gespreksleider vragen een concreet voorbeeld te noemen en dit te herleiden naar de kern van de zaak. Het aardige is dan ook dat ik soms in eerste instantie weinig feeling heb met de gestelde vraag maar dat ik tijdens het behandelen van de kwestie toch aangesproken raak omdat ik raakvlakken ontdek met de zaken die in mijn leven spelen.

Zo ook met de blogs die schrijf. Het aardige is dat ik kan zien hoe vaak een blog (deels) gelezen wordt. De titel van de blog en de afbeelding blijken van grote invloed. In tegenstelling tot bij een fysieke bijeenkomst met een leraar in een zaaltje kan de lezer direct besluiten om niet verder te lezen en verder te scrollen. Als bij een ECIW-lezing een vrouw inbrengt dat ze veel last heeft van overgangsklachten blijven alle mannen braaf zitten. Pas gaandeweg het antwoord van de leraar gaat dit voorbeeld ook hen aanspreken. Dan pas blijkt dat de vorm van de klachten van deze mevrouw er niet toe doen. Er is een dieper liggende oorzaak van haar lijden en dit is ook leerzaam voor mij als man. Iets abstracter gezegd: via een specifieke kwestie (de vorm) kan de leraar de diepere achtergrond van het probleem uitleggen (de metafysica) en mij leiden op het pad van liefde en vergeving.

Deze kwestie (hoe kan ik de lezer bewegen het stukje helemaal te lezen?) vind ik interessant. Mijn lieve vrouw is geen ECIW-student maar leest wel soms mijn tekstjes. Ze vindt deze vooral leuk als ze de situaties herkent en als deze heel praktisch zijn. Dit is ook de feedback die ik krijg van lezers in de vorm van likes en reacties. Ik merk dan dat titels als: “help mijn kind is ziek” of “mijn partner begrijpt mij niet” heel wat meer lezers trekken dan “de oorsprong van mijn schuldgevoel” of “de diepere betekenis van de kruisiging”. Niet iedereen zit te wachten op “zware kost”.

Ik heb geleerd dat ECIW het best binnenkomt als ik er op drie manieren mee bezig ben:

1. Meer begrip krijgen van “hoe zit het nu?” via het Tekstboek
2. Gewoon de oefeningen uit het Werkboek doen
3. Toepassen in m’n leven op praktische kwesties

Als ik alleen aandacht heb voor 3 (praktische kwesties) dan blijft het volgen van de Cursus een kwestie van brandjes blussen. Dit gaat eindeloos door omdat ik ECIW slechts als EHBO-kit gebruik en een pleistertje tegen het bloeden zoek. Voor elk nieuw pijntje begint de gang naar de winkel opnieuw om een ander middeltje te zoeken om van de klacht af te komen. Er ontstaat meer diepgang als ik daadwerkelijk de werkboeklessen (2) toepas want dan train ik echt de denkgeest. Ik moet niet alleen de tekst lezen maar er echt mee aan de gang. Vergelijk het met het lezen van een boek over hardlopen versus echt een paar keer gaan hollen. Het zal duidelijk zijn waar mijn conditie echt beter van wordt. Maar dan dat tekstboek en die metafysica. Is dat nu echt nodig?

Een lieve en praktisch ingestelde zuster had ECIW even geparkeerd om zich wat te bezinnen. Ze is nu weer volop bezig en leest het Tekstboek opnieuw omdat ze “behoefte heeft aan theorie”. Ik vind dit een ontroerend mooie en diepe uitspraak. Oppervlakkig gezien zou ik kunnen denken dat ze nu teveel in haar hoofd bezig gaat met ECIW en kiest voor een verstandelijke (en afstandelijke) benadering. Ik kan dit niet invullen voor haar maar ik meen aan te voelen dat ze juist roept om verdere verdieping om de wortel van ons gevoel van afgescheidenheid helder te krijgen. Niet langer brandjes blussen, pleistertjes en bezoekjes aan de Etos. Nee, op zoek naar het middel tegen onvrede, angst en pijn.

Tenslotte mijn eigen blinde vlek. Waartoe schrijf ik deze blogs? Wat wil ik bereiken? Zoveel mogelijk lezers? Zoveel mogelijk likes als boost voor mijn ego? Mijn hart gaat uit naar het toegankelijk maken van die diepere lagen van de Cursus. Naar de algemene oplossing; het oplossen van het geloof in afscheiding en pijn. Moet ik me druk maken over de meest aansprekende titel of afbeelding boven aan de blog? Mag ik helemaal los en gewoon schrijven over zonde, schuld en angst? Over de denkbeeldige afscheiding?

Wat een heerlijke en schuldeloze arrogantie. Simon die het allemaal zo goed mogelijk zou moeten gaan bedenken. God zij dank, zo is het niet. Ik mag het overlaten aan Hem. Wie ben ik om te bepalen dat 100 likes meer waard zouden zijn dan één lezer die aangeraakt wordt door de liefde? Zoek ik mijn interpretatie van een succesvolle blog of Zijn glorie?

WB 211: LES 211

Ik ben niet een lichaam. Ik ben vrij. Want ik blijf wie ik ben, zo schiep God mij.

 (191) Ik ben de heilige Zoon van God Zelf.

 In stilte en in ware nederigheid zoek ik Gods glorie, om die te aanschouwen in de Zoon die Hij geschapen heeft als mijn Zelf

 Ik ben niet een lichaam. Ik ben vrij. Want ik blijf wie ik ben, zo schiep God mij.