WordPress, het systeem dat ik gebruik voor m’n website ECIWcoach, stuurde me een berichtje waarin staat dat ik in totaal 500 blogs heb geplaatst in de afgelopen vijf jaar. Reden om een beetje terug- en vooruit te blikken. Het merendeel van de blogs, zeker in de beginjaren, gaat over mijn ervaringen met Een Cursus in Wonderen. Dit wonderlijke boek inspireert me al zo’n tien jaar en verbaast me nog elke dag. Ik vond het vooral leuk om dagelijkse gebeurtenissen te zien in het licht van de Cursus en hierover te schrijven. Het is fijn om te merken dat lezers zich hierin herkennen en erop reageren door zelf iets te delen of door een vraag te stellen.

Ik vind het leuk om te schrijven en ik merk dat het onderdeel is van mijn eigen leerproces. Gevolg hiervan is dat situaties die me eerst nogal van m’n stuk konden brengen nu sneller herkend worden zodat ze direct als vergevingsoefening fungeren. Hoewel me dit blij maakt biedt het minder stof tot smeuïge blogs. Ik merk ook dat ik me de laatste tijd meer geroepen voel om te schrijven over de manier waarop we met ECIW om gaan in wat ruimere zin. Dit levert wat meer abstracte stukjes op, bijvoorbeeld over de metafysica. Al snel merkte ik dat hiervoor minder publiek bestaat en ook m’n lieve partner, die zelf geen student van ECIW is maar wel soms m’n blogs leest, geeft aan dat blogs over m’n praktijkervaringen haar meer aanspreken.

Voor mij was het een oefening om me niet te laten leiden door “likes” of aantallen reacties maar door de innerlijke aansporing om gewoon te schrijven wat kennelijk geschreven moet worden. Sommige stukjes blijken wat controversieel te zijn, vooral blogs die handelen over de manier waarop ECIW geïnterpreteerd wordt, soms zelfs door Cursus-leraren van naam. Ik heb mezelf afgevraagd waarom ik toch stukjes schreef waarvan ik weet dat ze stof tot discussie geven. Ik ontdekte echter dat discussie en kritiek niet hetzelfde zijn als een “aanval”, ondanks het feit dat sommigen m’n blogs zo ervoeren. Als ik erop terugkijk zie ik een soort patroon. De eerste jaren gingen m’n stukjes over de correctie van mijn perceptie van wat me overkwam met behulp van de Cursus en haar metafysica. De laatste tijd gaat het over dezelfde relatie maar vanaf “de andere kant” beschouwd: hoe beïnvloedt onze visie de manier waarop wij kijken naar omstandigheden en handelen in de wereld? Een paar voorbeelden, zonder nu in detail te treden:

• Wat doet het met je als de wereld als een nare droom beschouwt?
• Hoe treed je “anderen” tegemoet vanuit een non-duale visie?
• Wat houdt het in dit verband bijvoorbeeld in om anderen te helpen?
• Hoe kunnen we ons verhouden tot het lichaam, vooral als we pijn ervaren?
• Wat houdt “Een nieuwe wereld” eigenlijk in? Enzovoorts

Het is me opgevallen dat er, vooral in Nederland, sterke nadruk ligt op een bepaalde interpretatie van ECIW. Op zichzelf is daar niets mis mee als dit tijdelijk gebeurt en als men er zich bewust van is dat de gekozen interpretatie niet de gehele boodschap van ECIW vertegenwoordigt. Dat is volgens mij helaas niet het geval. Het gevolg is in mijn beleving een wat te verstandelijke en nihilistische visie op ECIW met een eenzijdige focus op innerlijke vrede en een onderwaardering van Gods mysterieuze en liefdevolle Schepping. Samengevat in een wat rare zin: alles moet terug naar nul.

Ik besef dat ik hiermee zelf ook wat chargeer en zaken scherp neerzet. Gelukkig corrigeert ECIW zelf de kaalslag die plaatsvindt als we te ver meegaan in “alles op nul”. In het Engels taalgebied hebben we nu de complete versie van ECIW (The Complete & Annotated Edition). Maar ook ons blauwe boek trekt zich niks aan van doorgeslagen non-dualisme en spreekt bevrijdend over onze Vader, Liefde, de Drie-eenheid, de Schepping, onze Broeders, de Heilige Relatie, over een nieuwe wereld etc. Tenzij we alles afdoen als “symbolisch” in ons streven naar verstandelijke helderheid, bruist ECIW van de scheppingslust. Daar word ik blij van en die blijdschap wil ik delen. Hoe dat vorm gaat krijgen, via blogs of op andere manieren, weet ik niet en hoef ik niet te weten. Liefde vindt haar weg, zelfs in de vorm.

Hartegroet aan alle lezers en dank voor jullie reacties 💜🙏

Simon Schoonderwoerd