Ik kreeg een video onder ogen die momenteel veel gedeeld wordt op social media. Hierin spreekt dominee Visser over de Great Reset en hij linkt dit fenomeen aan teksten die hij vindt in Openbaringen. Het ‘gehoornde beest’ uit dit Bijbelboek begint volgens Visser steeds meer aan de macht te komen. Visser spreekt langzaam en gedragen en het zo opgebouwde charisma spreekt mensen aan. Het videootje wordt dan ook veel bekeken en gedeeld.

Zou het zo kunnen zijn dat hij gelijk heeft? Dat er een duivel is die via ‘de elite’ absolute macht probeert te krijgen en ons, onschuldige mensjes, probeert te binden en te overheersen? Ik probeer open te staan voor wat Visser zegt en onbevooroordeeld naar zijn woorden te luisteren. Hetzelfde probeer ik te doen als ik mensen, waaronder politici, hoor spreken over deze Great Reset en over de snode plannen van de elite. “Wat vind ik hier nu eigenlijk van?”, vraag ik mezelf af. Een discussie hierover ontaardt al snel in een bombardement van argumenten. Bevat Openbaringen dan niet treffende uitspraken over wat er nu aan de hand lijkt te zijn? Ja, ik onderken dat sommige teksten de huidige situatie redelijk goed beschrijven. Maar ik weet ook dat afgelopen tweeduizend jaar er heel wat mensen leefden die met Openbaringen in hun hand ook meenden dat de apocalyptische eindtijd was aangebroken. Of geloof ik dan niet dat er multinationals zijn, de elite, die uit zijn op macht en geld? Tja. Een bewust geplande globale samenzwering lijkt me persoonlijk niet zo waarschijnlijk maar dat we waakzaam moeten zijn en onze vrijheid en privacy moeten beschermen is zeker een actueel thema. Dat de macht en sleutelpositie van genoemde multinationals kritisch bekeken en gereguleerd moet worden lijkt me ook een duidelijke zaak.

Wat me echter vooral opvalt is de naar buiten gerichte blik gecombineerd met heel veel angst bij de discussie van deze kwesties. We smachten onbewust naar een scheiding tussen goed en kwaad. Hoe we de goede- en kwade macht aanduiden kan verschillen. Ds. Visser denkt in Bijbelse termen. Op zich is het wel weer grappig dat duizenden mensen die niks op hebben met het Christelijk geloof zich toch geraakt voelen door zijn orthodoxe godsbeeld. Zelf zou ik graag is met hem praten over zijn duale Godsbeeld waarbij er een God zou zijn die alle ellende toelaat om daarna die mensen te redden die geloven in het plaatsvervangend lijden van Jezus. Ik vrees dat veel van zijn huidige fans niet aan dit geloofscriterium voldoen en volgens de nare leer van Visser dus verdoemd zijn tot de hel. Maar ik dwaal af. In plaats van de duivel spreken de meeste boze landgenoten zoals gezegd liever over “de elite”. Die heeft het gedaan en wil ons erin luizen.

En, nogmaals, ook ik zie dat er machtsbeluste “entiteiten” zijn en het maakt me niet zoveel uit of we die willen duiden als duivel, elite, Facebook, big farma, Shell of whatever. Maar zien we niet dat het hele aardse toneel een weerspiegeling is van de krachten die zich binnen onszelf bevinden? Hebben we oog voor onze eigen haat-gebaseerde angstprojecties? Kunnen we onze eigen afscheidingsgerichte ego-krachten herkennen in de machtsdragers en politici die we op de buis zien? Zolang we met rode hoofden, briesend naar “de vijand” blijven wijzen bevestigen en bestendigen we ons eigen duale geloof waarbij we ons het slachtoffer wanen van de wereld die we zien.

Altijd volgt nu de vraag of we alles dan maar moeten laten gebeuren. Lezers die mijn blogs vaker lezen weten dat ik juist niet oproep om alles weg te lachen met als doel om af te komen van onze angst en terecht te komen in een ik-gerichte bliss-toestand. Maar er is meer dan de keuze tussen briesende boosheid óf lacherige, passieve dissociatie. Het is aan ons om oog te krijgen voor het krachtenspel dat zich in onze denkgeest bevindt. Aan de ene kant de afscheidings-neiging, de ego-kracht die als wrange vruchten angst en haat voortbrengt. Aan de andere kant de Stem van de Heilige Geest, van ons Zelf, van het gedeelde Christus-bewustzijn. De Stem die roept om ware vergeving, ware innerlijke vrede. Onze eerste opdracht is om angst en boosheid naar de Liefde te brengen en de verzoening te aanvaarden voor onszelf. Dat is waar. Maar dat houdt ook in dat we onze haatprojecties op duivel en elite dienen te vergeven. Innerlijke vrede is niet mogelijk als we angst voor de duivel of haat richting de elite koesteren. Zo simpel is het. Maar dat neemt niet weg dat liefde meer is dan privé geluk ofwel een opgepot gevoel van innerlijke vrede. Het is de natuur van liefde om uit te reiken, om te stromen. Sterker nog, je herkent slechts je eigen identiteit als kind van liefde wanneer je stopt met haten en de liefde uitbreidt naar al je naasten. Naar AL je naasten. En dan zal er ook actie plaats kunnen vinden. En die actie kan betekenen dat er grenzen gesteld dienen te worden. Het beteugelen van een machtsbeluste “entiteit” kan heel liefdevol zijn, zowel voor haar als voor ons ons. Er zijn dan ook geen voorschriften te geven voor hoe we vanuit liefde dienen te handelen. Het is aan ons om te onderzoeken wat de bron is van onze respons: reageren we vanuit   angst en haat of vanuit liefde?